Hastane Koridorlarından Gelen Ses
Satır satır okudum hayatı… Cümle cümle yazdım! Nefes nefes çektim içime. Adım adım yürüdüm yollarını.
***
Hastane penceresinin açık kalan aralığından ılık bir rüzgâr yanağıma değiyor. Dışarıda kuşlar birbiriyle yarışıyor. Ben ise içime okkalı bir nefes daha çekiyor ve Allah'a bana bir nefes daha lütfettiği için hamd ediyorum.
Ruhumun resmini hastane duvarlarına çiziyorum. Ve bir çizgide bin hatırayla yüzleşiyorum. Düşündüm de, bu hastalık bana düşünmem ve anılarımla hasbihâl etmem için bir fırsat veriyor galiba.
Biliyor musunuz? İnsan sanki sevdikleri adedince parçalardan müteşekkil ve her sevdiği onu hatırladıkça bir parçası da vefa huzmeleriyle sonsuzluğa ulaşıyor. Daha hastalığımı fark ettiğim ilk günümde en kalbi duygularla dağ gibi yanımda duran dostlara nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum. İçimden hepsini birer yıldıza dönüştürüp gökyüzüne takmak geliyor.
İçime dolan dualarınız kalbimde helezonlar çiziyor ve önümü aydınlatıyor. Anladım ki iyi olmak için hiçbir engel yok aslında. Teslim oldum. Ve şimdi teslimiyetim siliyor karanlığın bütün izlerini. Bir sabah rüzgârı gibi esiyor. Serinliğiyle uyandırıyor içimde uyuyan ne varsa. Kokusunu getiriyor yolunu gözlediklerimin ve gönlümün gözü açılıyor Yakup'un gözleri gibi.
Hastalığımın tedavi sürecine gelince… Memorial Hastanesinin doktorları, görevlileri sağ olsun, tüm hastalara olduğu gibi bana da özenle yaklaşıp dikkatle tedavime odaklanıyorlar. Her şey yolunda. Kaderimin bu bölümü hastane koridorlarında çekiliyor. Sahnelerde çekilecek yeni bölümlerin geleceği günü hasret ve tevekkülle bekliyorum.
Hastalık esnasında bir takım klişelerin ne denli geçersiz olduğunu içiniz yana yana öğreniyorsunuz. Sevdikleriniz ve sevenleriniz olmasa hayatın ne tadı, ne de tuzu kalacak.
Tüm insanlığa vefa dersi veren siz sevdiklerime binler şükran, binler selam olsun.
Dualarda buluşalım."
Dualarda buluşalım Murat abicim.Allah yardımcın olsun,ALLAH SENİ TÜM SEVENLERİNE BAĞIŞLASIN.
